Każda moja decyzja teściowa krytykowała , bo krzywdziłam jej syna. W końcu nie wytrzymałam i powiedziałam, co o niej myślę…
Każdy mój ruch oceniany, każda decyzja podważana – tak wyglądało moje życie odkąd stałam się żoną jej syna. Teściowa zawsze miała coś do powiedzenia i nigdy nie przepuściła okazji, by wbić szpilę. Tego dnia jednak miarka się przebrała, a ja w końcu zrobiłam coś, czego nikt się po mnie nie spodziewał…
Kiedy usłyszałam, jak mówi, że nigdy nie będę dobrą żoną, coś we mnie pękło. Całe napięcie, wszystkie żale i frustracje w końcu wybuchły. Nie wiedziałam jednak, że jej reakcja na moje słowa będzie tak zaskakująca…
Wieczna krytyka, zero wsparcia
Małżeństwo z Michałem miało być początkiem pięknego życia. Niestety, w pakiecie z przystojnym mężem i wspólnym mieszkaniem dostałam też jego matkę – panią Zofię, która uważała, że nikt nie jest wystarczająco dobry dla jej jedynego syna. Od samego początku naszego związku krytykowała każdy mój wybór. Gdy gotowałam obiad, zawsze miała uwagi: „Michał woli więcej soli”, „Dlaczego nie zrobiłaś tego jak ja?”. Gdy kupiłam nową kanapę do salonu, usłyszałam: „Wiedziałam, że nie masz gustu, ale to jest dramat!”.
Jej ulubionym tekstem było: „Krzywdzisz mojego syna”. Nieważne, co robiłam – zawsze coś było nie tak. Nawet gdy zrezygnowałam z weekendowej wycieczki, by opiekować się chorym Michałem, usłyszałam: „A kto ci kazał? Nie musiałaś, ale teraz będziesz narzekać, jaka to jesteś zmęczona”.
Iskra, która wywołała pożar
Punktem kulminacyjnym była niedzielna kolacja. Pani Zofia przyjechała bez zapowiedzi, co było już normą. Ledwo usiadła przy stole, zaczęła przeglądać moją nową zastawę: „Sztuczne, tanie – po prostu żałosne”. Michał milczał. Nigdy się nie wtrącał, co doprowadzało mnie do szału.
W pewnym momencie teściowa spojrzała na mnie i powiedziała z uśmiechem: „Wiesz, Michał to zawsze był taki dobry chłopak. Żal mi go, że trafił na kogoś takiego jak ty. Nie umiesz gotować, nie umiesz urządzić domu – nawet dzieci jeszcze nie macie!”.
Coś we mnie pękło. Odkąd pamiętam, robiłam wszystko, by zadowolić tę kobietę, ale tym razem nie wytrzymałam. Rzuciłam sztućce na stół, spojrzałam jej prosto w oczy i powiedziałam: „A pani to kim jest, żeby mnie oceniać? Może zamiast żyć naszym życiem, zajmie się pani swoim!”.
Nieoczekiwana reakcja Michała
W pokoju zapadła cisza. Zofia wstała i zaczęła pakować swoją torebkę, rzucając Michałowi: „Widzę, że nie potrafisz trzymać swojej kobiety w ryzach. Żałuję, że cię tak wychowałam”. I wtedy stało się coś, czego nigdy się nie spodziewałam.
Michał, ten sam, który zawsze milczał, odwrócił się do swojej matki i powiedział spokojnym, ale stanowczym głosem: „Mamo, dość. To nasze życie, a twoje ciągłe komentarze tylko wszystko psują. Jeśli tego nie zmienisz, to więcej cię tu nie zaproszę”.
Pani Zofia była w szoku. Wybiegła, trzaskając drzwiami, a ja przez chwilę stałam jak wryta. Nie wiedziałam, czy Michał to powiedział z miłości do mnie, czy po prostu miał dość tego, że jego matka kontroluje każdy aspekt jego życia.
Prawda wyszła na jaw
Kilka dni później teściowa zadzwoniła. „Przepraszam” – usłyszałam. „Może rzeczywiście przesadziłam. Kocham Michała, ale chyba muszę zrozumieć, że ma teraz swoje życie”. To był pierwszy raz, kiedy poczułam, że być może coś się zmieni.